Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΈΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΩΤΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥΣ

Αγαπητοί μου, αδελφοί και φίλοι.
Χαίρεται. Και καλό Μήνα.

Το μεσημέρι παίρνοντας  το μικρό μου γιο, από τον παιδικό σταθμό, είδα ότι στα χέρια του κρατούσε μια ζωγραφιά, που είχε φτιάξει με τα άλλα παιδάκια. Είχαν ζωγραφίσει μία γιαγιά, που τάιζε κότες, σε ένα όμορφο περιβόλι. Δεν ξέρω μα αυτή η εικόνα με πήγε πολλά χρόνια πίσω και ξαφνικά με έφερε στο σήμερα.
Θυμήθηκα τη δική μου γιαγιά. Που ο Θεός να αγιάσει τα κόκαλα και την ψυχή της. Ήμουν τεσσάρων χρονών όταν, η ψυχούλα της, έφυγε από τούτο το μάταιο και άδοξο κόσμο για ένα άλλο καλύτερο, έφυγε για τη χώρα που κατοικούν οι ζωντανοί, έφυγε για την αγκαλιά του Θεού. τη θυμάμαι πολύ τη γιαγιά μου. Η γιαγιά μου, όταν τη γνώρισα εγώ. Δεν μπορούσε, να ταΐζει κότες και να φροντίζει όμορφους κήπους και περιβόλια, όπως έκαναν οι άλλες γιαγιάδες της εποχής της. Η δική μου γιαγιά, είχε κτυπήσει στο πόδι της και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν μόνο οι απαραίτητες μετακινήσεις στηριζόμενη σε δύο δεκανίκια. Αυτό όμως δεν την εμπόδιζε καθόλου, να μας δίδει τη στοργή και την αγάπη σε όλους όσους ήμασταν μέσα στο σπίτι. Δεν την εμπόδιζε καθόλου να έχει μια αγκαλιά ανοικτή, για όλου μας. Θυμάμαι που με έπαιρνε στην αγκύλια της, και μου έλεγε ιστορίες και παραμυθάκια για δράκους και για ξωτικά, και μου φύτευε, στη μικρή ψυχούλα μου, την καλοσύνη και την αγάπη. Την αγάπη για το κάθε τι, τους ανθρώπους, τη φύση, τα ζώα για την πλάση και τη δημιουργία Του Θεού την αγάπη για τον ίδιο Το Θεό. Όλα αυτά τα παραμύθια της γιαγιά μου, είχαν ένα δίδαγμα στο τέλος. Και θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρός ήθελα πάντα να νικιέται το κακό από το καλό.

Μια μεγάλη αλήθεια, είναι ότι οι ηλικιωμένοι άνθρωποι αποτελούν, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας, μιας κοινωνίας που για τα Ελληνικά δεδομένα τουλάχιστον είναι πολυπολιτισμική. Οι ηλικιωμένοι πάντοτε συνέβαλαν, αποφασιστικά στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, αφού έπαιξαν και παίζουν ακόμα, ένα σημαντικό ρόλο μέσο του εθελοντικού τους έργου, της μετάδοσης των εμπειριών και των γνώσεων τους, της βοήθειας που δίδουν στα παιδιά τους, αναλαμβάνοντας την φροντίδα των εγγονιών τους για να μπορέσουν οι γονείς να εργαστούν αλλά και με την συμμέτοχη τους στη αγορά εργασίας.
Η Ελληνική κοινωνία, αλλά και πολιτεία. Έχουν βαθειά υποχρέωση, απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Όχι μόνο για τη συνεχιζόμενη προσφορά τους, αλλά και για λόγους ηθικής και ευαισθησίας, απέναντι σε μια ομάδα ανθρώπων, που εκ των πραγμάτων, κάθε μέρα γίνονται όλο και ποιο αδύναμοι. Έχουμε την υποχρέωση να φροντίζουμε για τον ασφαλή και αξιοπρεπή τρόπο διαβίωσης τους.

Η κοινωνία κάνει ότι μπορεί, είτε από τη μεριά της οικογένειας ή με εθελοντικές δυνάμεις σε οργανωμένες κοινωνικές δομές, όπως είναι η γραμμή ζωής, το κόκκινο κουμπί, το πρόγραμμα του εθελοντή γείτονα, το πρόγραμμα silverallert, τη γραμμή 1065 για καταγγελίες καλομεταχείρισης. Προσπαθεί να δώσει στους ηλικιωμένους ένα αίσθημα ασφαλείας κοινωνικής και αξιοπρέπειας, που πρέπει να έχει ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας. Δεν ξέρω όμως αν το έχει. Αυτό το προσπαθεί με όποιες δυνάμεις διαθέτει η Ελληνική Οικογένεια και κοινωνία, στα πλαίσια του οργανωμένου αλλά και το ανοργάνωτου, βασιζόμενη ποιο πολύ στη εθελοντική και λίγο στην αγορά εργασίας.

Σήμερα στο έτος 2014, οι ηλικιωμένοι άνθρωποι, αυτά κατ άλλους καιρούς τα «τιμημένα γηρατειά» μόνο τιμημένα δεν είναι. Βιώνουν και ζουν την χειρότερη επόχη στα χρόνια του βίου τους και της ζωής τους. Αφού δούλεψαν οι περισσότεροι, όλα τους τα χρόνια σε σκληρή και απάνθρωποι εργασία. Η σύνταξη που παίρνουν, δεν τους φτάνει για δέκα ημέρες. Δεν υπάρχουν δομές φιλοξενίας για μοναχικούς και μόνους γέροντες ή είναι ελάχιστες. Το πρόγραμμα βοήθεια στο σπίτι που παρέχεται από το κράτος, είναι σημαντικό αλλά ανίσχυρο. Κοινωνική ασφάλιση και ασφάλεια δεν υπάρχει και βέβαια ούτε λόγος να γίνεται για μια σωστή ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη.

Τα άτομα της τρίτης ηλικίας, το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται είναι μέρες σαν και τη σημερινή προς τιμήν τους. Πρωτίστως χρειάζονται Σεβασμό. Σεβασμό στης προσωπικότητα και αξιοπρέπεια τους. Έχουν δικαίωμα να παίρνουν μια σύνταξη που να τους επιτρέπει, την αξιοπρεπή του διαβίωση. Έχουν δικαίωμα σε σωστό σύστημα υγείας. Έχουν το δικαίωμα, να νιώσουν ασφάλεια και σιγουριά, που μόνο ένα κράτος δικαίου και μια ευνομούμενη πολιτεία μπορεί να τους εξασφαλίσει. Έχουν δικαίωμα, σε όλα τα αυτονόητα πράγματα, που χρειάζεται κάθε άνθρωπος. Είναι δικαίωμα τους σε αυτή την ηλικία να μην έχουν υποχρεώσεις σε κανένα. Είναι δικαίωμα τους να ζήσουν.

Γόρτυνα 01/10/2014

Πατήρ Δημήτριος