Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.
Χαίρεται.
Την στιγμή που, ο Κύριος
κατέβηκε από το Θαβώριο όρος, ακριβώς
μετά την Θεία Μεταμόρφωση, ένας δυστυχισμένος πατέρας τρέχει κοντά του, για να
Του πει αυτό που τον βασανίζει, να του πει τον μεγάλο πόνο της καρδιάς του: Διδάσκαλε,
σου έφερα τον γιο μου, που τον κυρίευσε δαιμονικό πνεύμα και του πήρε τη φωνή.
Υποφέρει πολύ! Όταν τον πιάσει, τον ρίχνει στη γη, τον κάνει ν’ αφρίζει, να
τρίζει τα δόντια του και τον αφήνει ξερό και αναίσθητο. Πολλές φορές τον έριξε
στη φωτιά και στο νερό για να τον εξοντώσει. Παρακάλεσα τους μαθητές σου να τον
ελευθερώσουν, αλλά δεν μπόρεσαν.
Τότε ο Κύριος γεμάτος
παράπονο και αγανάκτηση φωνάζει:
— Ω γενεά που παραμένεις
άπιστη και διεστραμμένη, ενώ είδες τόσα θαύματα! Μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας
και θα σας ανέχομαι; Φέρτε τον μου εδώ.
Μόλις έφεραν τον δυστυχισμένο
νέο μπροστά στον Κύριο, αυτό που είδε ο
κόσμος, ήταν φοβερό. Το πονηρό πνεύμα άρχισε να ενεργεί, έπιασαν σπασμοί το νέο
και αφού έπεσε στη γη αρχίζει να βγάζει αφρούς, από το στόμα του.
Δεν μπορεί όμως να μιλήσει,
να αρθρώσει έστω και μία λέξη και ακούγονται άναρθρες κραυγές και ουρλιαχτά,
που συγκλονίζουν τις καρδιές των ανθρώπων που βρίσκονται εκεί και έβλεπαν. Ο
νέος δεν μπορεί να μιλήσει, να εκφράσει την ικεσία του στον Κύριο, να ζητήσει
τη σωτηρία του. Κι αντί γι’ αυτόν παρακαλεί ο πατέρας.
Εδώ έχουμε την περίπτωση ενός
δαιμονισμένου παιδιού. Όμως ο ακατονόμαστος και με πολλούς άλλους τρόπους πειράζει και
ενοχλεί τους ανθρώπους, ιδιαιτέρα στη σημερινή εποχή μας, πόσοι νέοι, δε ζουν
μακριά από τον Θεό και υποφέρουν κυριευμένοι από τα δαιμονικά τους πάθη. Βασανίζοντας
του εαυτούς του, αλλά και τους γύρο από αυτούς ανθρώπους και το συγγενικό τους περίγυρο.
Κι όταν αυτός ο συγγενικός περίγυρος, είναι άνθρωποι του Θεού, ο πόνος τους είναι
χειρότερος, γιατί καταλαβαίνουν την κατάσταση των αγαπημένων τους.
Όμως
ο τραγικός και δυστυχισμένος πατέρας του
Ευαγγελίου δίνει σ’ όλους μας ένα μεγάλο
δίδαγμα. Όταν οι δικοί μας άνθρωποι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να
προσευχηθούν για τον εαυτό τους, να προσευχόμαστε εμείς γι’ αυτούς και να
παρακαλούμε για την μετάνοια και την Σωτηρία τους. Κάθε φορά που βλέπουμε στην Εκκλησία
την απουσία των νέων, ας κάνουμε προσευχή εμείς γι’ αυτούς. Ας πονέσουμε εμείς
για το δικό τους μαρτύριο. Ας κλάψουμε εμείς για το δικό τους δράμα. Και να
είμαστε βέβαιοι ότι τα δικά μας δάκρυα, οι δικές μας ικεσίες, θα μαλακώσουν
κάποτε τις ψυχές πολλών νέων, θα φέρουν τη μετάνοια και την επιστροφή τους.
Ο πατέρας όμως, δε σταματά
εκεί, συνεχίζει την ικεσία του. Κύριε, λυπήσου μας και βοήθησέ μας, κάνε κάτι.
Όμως ο Ιησούς του αποκρίνεται: Εσύ εάν μπορείς να πιστεύσεις, τότε όλα είναι
δυνατά σ’ εκείνον που πιστεύει. Κι αμέσως ο πατέρας γεμάτος δάκρυα φωνάζει:
Πιστεύω, Κύριε, βοήθησέ με στην ολιγοπιστία μου.
Τότε ο Ιησούς Χριστός με
θεϊκή εξουσία λέει: Πνεύμα άλαλο και κουφό, εγώ σε διατάζω, βγες από αυτόν και
μην ξαναμπείς ποτέ μέσα του. Και το πονηρό πνεύμα, αφού έκραξε και μούγκρισε ,
έφυγε αφήνοντάς τον νέο, κάτω στη γη σαν νεκρό. Τότε ο Κύριος τον έπιασε από το
χέρι και τον σήκωσε. Οι μαθητές εμβρόντητοι Τον ρωτούν: Γιατί, Κύριε, εμείς δεν
μπορέσαμε να βγάλουμε το πονηρό πνεύμα; Κι Εκείνος απαντά: Αυτό το γένος, αυτό το είδος του δαιμονίου δεν φεύγει,
από τον άνθρωπο, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία.
Όταν ο άνθρωπος, προσεύχεται,
σε συνδυασμό με νηστεία, τροφών και παθών και κακών συνηθειών, αυτό από μόνο
του, του προσδίδει το στοιχείο της ασκήσεως, αλλά και της θυσία, μα και της προσφοράς,
δεν δυσκολεύεται, δεν κουράζεται ψυχικά στην προσευχή του, ταπεινώνεται, γνωρίζει
τον εαυτό του, και προετοιμάζετε το σώμα του με τον κατάλληλο τρόπο, να μην γίνεται
εμπόδιο αλλά να υπηρετεί την ψυχή την ώρα της προσευχής.
Αυτά
τα δύο όπλα σε σύνδεσμο μα καλεί η ο Κύριος να χρησιμοποιήσουμε για να σωθούμε,
την προσευχή και την νηστεία. Με το καλό στη Αγία Ανάσταση.
Γόρτυνα
30/03/2014
Πατήρ
Δημήτριος.
