του π.Δημητρίου Θεοφίλου,
Για άλλη μια φορά – χρονιά, ανεπίγνωστοι ξανά εθνικοί εορτασμοί, αδάπανες ομιλίες της «πεντάρας», παρελάσεις «αποκριάτικου χαρακτήρα», με παιδιά βαριεστημένα, που δυσκολεύονται να πάρουν τα πόδια τους.
Παρ’ όλη τη σοβούσα κρίση οι «εξέδρες των επισήμων» είναι κατάμεστες, από πολιτική, στρατιωτική – αστυνομική και εκκλησιαστική ηγεσία, δηλαδή την πεμπτουσία, της συστημικής κρίσης.
Κάθε φέτος όλο και περισσότερο, κάνει την εμφάνισή της, μια φοβική ανασφάλεια της εξουσίας, με τη αστυνομία να κρατάει μακριά το «ψηφοφόρο λαό!!!» από τους «ηγέτες» του, τα μέτρα «ασφαλείας» δρακόντεια, ιδίως στις μεγάλες πόλεις. Κάποιοι μέσα σε αυτό τον συμφερτό του χάους, είναι ανεπίγνωστα χαρούμενοι για τη φιέστα, κάποιοι άλλοι παραμένουν προβληματισμένοι και αρκετοί έχουν μια ΟΡΓΗ …μα μια ΟΡΓΗ… που είναι ικανή, αν σπάσει το «φράγμα», να πνίξει πολλούς «τυράννους» και άπειρα «ψέματα», που μας βασανίζουν στο σήμερα και μας στερούν το αύριο.
Μας μιλάνε για πατρίδα και τιμή…
Όταν καθημερινά επάνω στο κουφάρι αυτής της πατρίδας ασελγούμε όλοι, τόσο αυτοί όσο και εμείς, κατ’ επανάληψη, με ποικιλία πράξεων ιδιαζόντως ειδεχθών.
Μας μιλάνε για πατρίδα και μνήμη….
Όταν υπάρχει μια απαίδευτη παιδεία, που εδώ και 40 χρόνια επιχειρεί συστηματικά και με εξαιρετική ομολογουμένως επιτυχία, να λοβοτομήσει τη συλλογική μας μνήμη και παράδοση.
Μας μιλάνε για πατρίδα και εθνική αξιοπρέπεια…
Όταν έχει χαθεί εντελώς το νόημα των εθνικών επετείων.
Όταν το συμβολικό τους περιεχόμενο έχει λησμονηθεί στο πέρασμα του χρόνου.
Όταν έχει πετρώσει και στοιχειώσει το όποιο νόημα θα μπορούσε να έχει κάποια αξία για το παρόν και το μέλλον.
Και τι μας μένει πλέον;
Μια σημαία στο μπαλκόνι δίχως συναίσθηση, μια παρέλαση χωρίς εννοιολογικό περιεχόμενο, κάποιες ξύλινες και πλαστικές επετειακές ομιλίες που δεν αγγίζουν κανέναν, αλλά γίνονται για να συμπληρώσουν το επετειακό πρόγραμμα, κάποιες «δοξολογίες» μέρος και αυτές, ενός εθνοφυλετικού θραύσματος μνήμης και ουτοπίας, που «ξέμειναν» στο χρόνο και απολιθώθηκαν, ως αστρική ύλη δίχως προορισμό, η οποία αιωρείται στο διηνεκές μέσα στη ιστορική απεραντοσύνη.
Τιμούμε δήθεν τους αγωνιστές προγόνους μας, δίχως να μαθαίνουμε αληθινή ιστορία στα παιδιά μας.
Σεβόμαστε τάχα την ιστορία μας, ενώ παράλληλα «διώχνουμε» το μέλλον αυτής της έρμης πατρίδας στα πέρατα της οικουμένης, αναγκάζοντάς τα παιδιά μας, να αυτό-εξορίζονται για να βιοποριστούν με μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια, δίχως να επιβαρύνουν τους γεννήτορες τους.
Μιλάμε για αγάπη προς την πατρίδα μας, αλλά ταυτόχρονα γεμίζουμε με τόνους σκουπιδιών παραλίες, δάση, πόλεις, χωριά γιατί «έτσι μας αρέσει»… δεν σεβόμαστε τίποτε και κανέναν, δεν παράγουμε πλέον πολιτισμό, αλλά τον «πουλάμε» σε αναμνηστικά σουβενίρ, στις τουριστικές περιοχές.
Έχουμε αναδειχθεί ανάξιοι της όποιας ελευθερίας, μας χάρισαν οι πρόγονοι μας, με την θυσία τους, στο Μανιάκι, στην Αλαμάνα, στο Κούγκι, στο Ζάλογγο, τη Νάουσα και όπου αλλού, πολύ κατώτεροι των περιστάσεων, με στενόχωρο ορίζοντα την μίζερη ικανοποίηση κατασκευασμένων καταναλωτικών αναγκών, με ιδεολογική «μόνωση», με αναπηρία για αγώνες, με μια παρατεταμένη θνησιγενή διάθεση, βολέματος και καλοπέρασης.
Τους στόχους και τους σκοπούς της επανάστασης εκείνων, δεν τους τιμήσαμε, αφού αρνηθήκαμε να τους πάμε πιο κάτω, παρά πέρα μέσα στην ιστορία, αλλά αναπαυόμαστε αυτό-ικανοποιούμενοι ακόμα, κάτω από τις δικές τους δάφνες, με περισσή αλαζονεία και ύβρη που αναπότρεπτα επιφέρουν τη νέμεση.
Η υπαρξιακή τραγικότητα αυτού του τόπου και των ανθρώπων του, ξέρετε ποια είναι;
Είναι η έλλειψη συναίσθησης και φιλότιμου, η ανυπαρξία των οποίων, μας εμποδίζει, να μαζέψουμε τα όποια σπασμένα και να πληρώσουμε το λογαριασμό. Έτσι επιλέγουμε τον αναξιοπρεπή δρόμο που μας εξαναγκάζουν, να κάνουμε δηλαδή λάντζα και φασίνα, για να εξοφλήσουμε χρέη πραγματικά και κατασκευασμένα, υποθηκεύοντας το μέλλον μας και ξεπουλώντας τον τόπο μας (πλουτοπαραγωγικές πηγές, κερδοφόρες υποδομές), δίχως ημερομηνία λήξης, μεταβιβάζοντας αυτό το ονομαστικό – εικονικό χρέος, στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας.
πηγή Amen.gr
