Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΩΝ ΗΡΟΩΝ


Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.

Χαίρεται

 

Στα πλαίσια της σημερινής εορτής, θα ήθελα, να μου επιτρέψετε να πω δύο λόγια, που ίσως να έχουν σχέση με την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 1940, όπου όλος ο Ελληνικός λαός εορτάζει σήμερα.

Αλήθεια τι εορτάζουμε σήμερα; Το πένθος; Την καταστροφή; Τις εκτελέσεις; Την θλίψη; Την πείνα; Ή την οδύνη; Γιατί αυτά ήταν τα αποτελέσματα αυτού του πολέμου, αλλά και του κάθε πολέμου και τις κάθε ιδεολογίας που δημιουργεί τον εκάστοτε πόλεμο.

Εορτάζουμε και αυτά. Γιατί αν δεν ήταν αυτά, κάθε αυτά σαν γεγονότα, αν αυτά δεν ήταν μία πορεία προς τον Γολγοθά, σήμερα δεν θα μπορούσαμε να εορτάζουμε μία πανήγυρη πανηγύρεων.

Δεν θα μπορούσαμε να εορτάζουμε, ένα μεγαλείο ψυχών και σωμάτων, των ενδόξων προγόνων μας, να εορτάζουμε ένα σθένος, την ανάταση και την ανόρθωση της ψυχής του Ελληνικού λαού. Που ανέβηκε πολύ πιο ψιλά, ξεπερνώντας μάλιστα, ακόμη και αυτή την παρότρυνση του ποιητή.

Εορτάζουμε την θέληση, αυτού του λαού, να ορίζει ο ίδιος το σπίτι του, να διαφεντεύει και να κουμαντάρει τη ζωή του, με δίκη του πρωτοβουλία, με δική του επιλογή, αλλά και με δικούς του κανόνες.

Εορτάζουμε την προσκόλληση αυτού του λαού, σε αξίες, αρχές και ιδανικά, που από καταβολής του κόσμου τούτου, οι πρόγονοι του, του άφησαν, κληρονομιά και ιερή παρακαταθήκη, να τις διαφυλάγει και να τις τηρεί, εκτελώντας στο ακέραιο αυτό το καθήκον.

Εορτάζουμε αυτή του την απόφαση, να κάνει θυσία και τη ζωή του ακόμα, για αυτές τις αρχές και τις αξίες.

Εορτάζουμε την ενότητα των προγόνων μας, που σήκωσαν στα ουράνια την έννοια του εμείς. Εορτάζουμε αυτό που έχουμε σήμερα ανάγκη, όσο ποτέ ξανά, στην ιστορία του Γένους, της φυλής και του τόπου μας. Την συνειδητή επιλογή της υποταγή του ΕΓΩ και τη μετάβαση στο εμείς.

Εορτάζουμε την ανάσταση του Γένους, της φυλής και του τόπου.

Αυτέ οι επιλογές των προγόνων μας, αλλά και αυτός ο αγώνας, που αποσκοπούσε, σίγουρα στην επιθυμία τους να ζήσουν, σε ένα καθεστώς, όπου, η ελευθερία, η δημοκρατία, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, η αδελφοσύνη, και η αξιοπρέπεια, θα είχαν τον πρωταρχικό και κυρίαρχο λόγο. Δηλαδή μέσα σε αρχές και σε αξίες, που σκοπό είχαν να κάνουν, με την καθαρή και ανθρώπινη, κοινωνική, αλλά και την ηθική διαβίωση και συμπεριφορά τους.

Η αφοσίωση σε αυτές τις αρχές και τις αξίες, αλλά και η απόφαση τους να διασφαλίσουν αυτά τα αγαθά. Έδωσε στους προγόνους μας, την δύναμη και το κουράγιο, να επιδείξουν τέτοιαν ανδρεία και αρετή και να αντισταθούν σε περισσότερους αλλά και σε ισχυρότερους.

Μα αυτό δεν έκαμε η Αντιγόνη; Αυτό δεν έκαμε η Ιφιγένεια στη Αυλίδα; Να θυμηθούμε εδώ αγαπητοί μου αδελφοί, τον Λεωνίδα με του σπαρτιάτες, στις Θερμοπύλες, τον Αρχιεπίσκοπο Σμύρνης τον Χρυσόστομο Τον Παπαφλέσσα, να θυμηθούμε από εδώ, την Κρήτη το ολοκαύτομα  της Ιεράς μονής Αρκαδίου, τον Λόγιο από τον Άγιο Θωμά, τον παπά Νικολή από το Κανλί Καστέλι, αλλά και από δω, από το Βουρβουλιτη, τον οπλαρχηγό Γεώργιο Μασαούτη. Όλοι αυτοί την αξιοπρέπεια τους δεν υπερασπίστηκαν; Αιώνες αιώνων, οι ίδιες και αυτούσιες επιλογές.

Αυτές οι επιλογές, τους έδωσαν και ένα πολύτιμο δώρο. Την ηδονή και την αίσθηση, να ενεργούν και να λειτουργούν, σαν συναγωνιστές με το διπλανό τους, που υπηρετούσαν τους ίδιους σκοπούς, είχαν τις ίδιες επιδιώξεις και πίστευαν στις ίδιες αρχές και αξίες. Από την ίδια θέση, στο ίδιο μετερίζι, που τους ένωνε και τους έδινε ενίσχυση, το ότι είχαν από κοινού πια, τη φτώχεια, τη δυστυχία, το φόβο, αυτόν τον ίδιο το θάνατο, αλλά και να βλέπουν το ίδιο όνειρο, να μετέχουν στην ίδια ελπίδα.

Η υπεράσπιση της αξιοπρέπειας είναι ανάγκη και όπως ο Ευριπίδης μας δίδαξε, ότι για την εκπλήρωση της ανάγκης, ο αγώνας είναι πάντα διαρκής. Το ίδιο δύσκολος και επίτρεψε μου να πω δυσκολότατος και από αυτόν, που σαν στόχο έχει την διασφάλιση της ελευθερίας. Η αξιοπρέπεια δεν είναι μία αρετή εξασφαλισμένη. Είναι μία κατάκτηση καθημερινή και επίπονη, που κερδίζεται, σιγά, σιγά. Το κόστος είναι μεγάλο και η επιλογή του κάθε ενός ξεχωριστά. Απαιτεί το μεγαλύτερο των εσωτερικών αντιστάσεων και της επιστράτευσης και εγρήγορση της συνειδήσης και του κάθε ανθρώπου.

Η παραίτηση και η άρνηση της συμμετοχής στον αγώνα, δεν οδηγούν πουθενά, αλλά ούτε και ο στρουθοκαμηλισμός.

Ο αγώνας για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας, ταυτίζεται με τον αγώνα, για την υπεράσπιση της πραγματικής ελευθερίας, του ανθρώπου και απαιτεί την αφοσίωση και την ηθική συμπεριφορά της ελευθερίας του άλλου, οποιουδήποτε άλλου.

Μετά την 28η Οκτωβρίου, έρχεται η εθνική αντίσταση και αργότερα το πολυτεχνείο. Μια σταθερή και ανοδική πορεία. Αυτά τα γεγονότα δίνουν την απάντηση στις όποιες αμφιβολίες και ερωτηματικά μπορεί να έχουμε, για την ερμηνεία  των επιλόγων αυτού του λαού. Μας δείχνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τον δρόμο.

Εύλογα θα μπορούσε να πει κανείς, άλλες οι συνθήκες τότε. Αλλά καμιά φορά, μήπως δεν είναι πάντοτε άλλες οι συνθήκες και σε κάποιες από τις δυσκολίες είναι ακόμα μεγαλύτερες.

Στην δική μας την περίπτωση, οι συνθήκες είναι που κάνουν τις δυσκολίες μεγαλύτερες. Για σκεφτείτε, προσφυγιά, πόλεμο με μια δικτατορία, φτώχεια και ελλείψεις. Τότε βέβαια ο εχθρός, έκανε την παρουσία του, δια πυρός και σιδήρου.

Σήμερα προβάλει ως εχθρός, ως ένα επικίνδυνο όπλο, στα χέρια εκείνων, που χωρίς να ελέγχονται μπορούν να αυθαιρετούν, σε παγκοσμία πλέον κλίμακα, μακριά από κάθε λαϊκή συναίνεση και κοινή λογική. Το μέσο εκείνο, που είχαμε την πεποίθηση, ότι υπάρχει, για την εξασφάλιση της ευημερίας και της διαβίωσης των ανθρώπων. Δηλαδή προστέθηκε στα άλλα όπλα και ένα καταστροφικό όπλο ψυχών και σωμάτων. Το χρήμα.

Εκείνοι που ελέγχουν, αυτό το μέσο, με διάφορους τρόπους, όπως τα κανάλια και τα έντυπα, βάζουν σε μία κίνηση, ανύποπτους αλλά και υποψιασμένους ανθρώπους, σε ένα εξαναγκαστικό κυνηγητό του χρήματος, σε συνδυασμό με την καλλιεργούμενη τάση, για την υπερβολική προβολή του εγώ, που απομακρύνει όλους που ασχολούνται, με αυτό το σπορ και τους ξεκόβει, από τον κοινωνικό σύνολο το οποίο ζουν.

Η αποπλάνηση και η εξαγορά, των συνειδήσεων, δεν οδηγούν κατ ευθείαν στην υποδούλωση της θέληση και της κοινωνικής εξαθλίωσης; Έχω τη γνώμη, ότι το χρήμα και ο πλούτος δεν οδηγούν πάντα στην ευημερία και την πρόοδο και δεν εξασφαλίζουν κατά απόλυτη ανάγκη την ευτυχία η την ομορφιά στους ανθρώπους, από τη στιγμή, που δεν συνυπάρχουν και δεν στηρίζουν και άλλες αξίες. Ένας τέτοιος στόχος, με την απληστία και τη βουλιμία του, χωρίς τέλος και χωρίς όρια, χωρίς κανένα ενδοιασμό, μα και με κανένα ηθικό φραγμό, έχω την πεποίθηση ότι οδηγεί κατ ευθείαν στη βία.

Ο βομβαρδισμός των πληροφοριών, που χρησιμοποιείτε ως προπαγάνδα αυτών των οπλών, δεν δημιουργεί σύγχυση, κρύβοντας συνειδητά την πραγματικότητα και την αλήθεια;

Η αποστροφή από τη γνώση και τα ουσιαστικά προβλήματα του ανθρώπου, αλλά και την ουσιαστική ομορφιά της ζωής και η στροφή του κόσμου, προς το αγχωτικό κυνηγητό του χρήματος, αλλά και της εξουσίας που έχει, δεν είναι μία απειλή;

Η υπερβολική προβολή του εγώ, τελικά δεν οδηγεί τον εγωισμό, να επιβληθεί, με όποιον τρόπο στους άλλους, ασκώντας επάνω τους εξουσία και βία. Μήπως τέτοιες μέθοδοι και τέτοια φαινόμενα, δεν αντιστρατεύονται την ελεύθερη βούληση και σκέψη; Ο υλικός πλούτος είναι δικαίωμα του κοινωνικού συνόλου; Ο πνευματικός πλούτος, δεν είναι υποχρέωση του κάθε ατόμου;

Τα τελευταία χρηματοοικονομικά γεγονότα, που διαδραματίζονται στη χώρα μας, αυτά που βιώνουμε σήμερα, στις μέρες μας, μας δίνουν μερικές μόνο απαντήσεις, στα χιλιάδες ερωτηματικά, των πως και των γιατί.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, σαν τη σημερινή που εορτάζομαι, στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, σκέψεις, όπως η αναφορά σε τέτοια πρότυπα όπως των πρόγονων μας, θα ήταν άραγε χρήσιμη, να μας βοηθήσει, στην επιδίωξη, παρόμοιων στόχων, αλλά και μία επιλογής τρόπων κοινωνικής συμπεριφοράς, σαν και αυτούς τους τρόπου συμπεριφοράς, που οδήγησαν τους πρόγονους μας, σε αυτό το μεγαλείο της ψυχής. Θα ήταν δυνατόν εμείς σήμερα, να φτάσουμε εκείνο το « ανορθώσου ψυχή μου στου λαού το ανάστημα» που λέγει ο ποιητής.

Η ανάπτυξη της παιδείας και του πολιτισμού είναι λύση, δεν γνωρίζω όμως αν φτάνει, για την επαναφορά εκείνων των αξιών. Όπως όμως και να έχουν τα πράγματα, δεν γνωρίζω κάτι άλλο, που να μπορεί, να μας οδηγήσει σε τέτοιες αρετές, είναι ένας δρόμος, αν όχι ο μοναδικός, που μπορεί να φέρει τον άνθρωπο απέναντι στη συνείδηση του. Ένας δρόμος που έχει την δυνατότητα να αναπτύξει τις εσωτερικές αντιστάσεις και να καλλιεργήσει την αυτογνωσία και τους ρόλους του ατόμου, στην κοινωνία όπου ζει, εργάζεται, ενεργεί και συμπεριφέρεται. Η συμπεριφορά και η επιλογές των προγόνων μας, τους έκαμαν να αισθάνονται συναγωνιστές και όχι ανταγωνιστές.

Η λογική του ανταγωνισμού, δημιουργεί, την εντύπωση της σύγκρουσης και του εξαναγκασμού, κάνει τον άνθρωπο, απάνθρωπο και βίαιο, δημιουργεί καχυποψίες και φέρνει τους ανθρώπους σε αντιπαλότητα.

Ο συναγωνισμός από την άλλη μεριά, έχει το χαρακτηριστικό της ευγένειας της ψυχής, είναι μία πρόοδος, είναι άμυλα, είναι ελευθερία και γνώση. Εμπεριέχει το στοιχείο του αλτρουισμού και της ανθρωπιάς, το στοιχείο του να θυσιάζεσαι για το κοινωνικό σύνολο το όποιο ανήκεις. Στο ανταγωνισμό, υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι, στις κάθε μορφής ανθρώπινες σχέσεις.

Η προσήλωση σε ηθικές και πνευματικές αξίες και η συνεχής προσπάθεια για την κατάκτηση τους οδηγούν, στο αδιέξοδο την πνευματική αναπηρία και τυφλότητα, σε αντίθεση με την αμνησία και το να μην προβάλουμε πρότυπα, όπως αυτά των προγόνων μας, από καταβολής του κόσμου τούτου, που ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες και οδηγούν τον άνθρωπο, προς την τύφλωση την πνευματική, αλλά και με το σταδιακό γλίστρημα στην ευδαιμονία και τον εφησυχασμό.

Η στάση των προγόνων μας που τιμάμε σήμερα, οι αγώνες τους και οι επιλογές τους, μας θέτουν το ζήτημα, αλλά και το δίλλημα αν θέλετε, του επαναπροσδιορισμού των προτύπων μας στο σήμερα, το όποιο ζούμε, το οποίο σήμερα, το διαμορφώνει και το επηρέαζει και η λογική της τηλεόρασης και των μέσων μαζικής ενημέρωση ή μαζικής εξαπάτηση, με τα χιλιάδες πρότυπα που μας παρουσιάζει στον κοινωνικό, τον πνευματικό, καλλιτεχνικό, επιστημονικό, πολιτικό, δημοσιογραφικό, αλλά και θρησκευτικό χώρο, της καθημερινής ζωής, της εποχής στην οποία ζούμε, με τις πολλές και πολύμορφες δραστηριότητες τους και οι οποίες δεν είναι πάντοτε ενάρετες. Στα σημερινά πρότυπα υπάρχει η τάση, να σπρώχνουν κυρίως τους νέους, σε ένα τρόπο ζωής, όπου το κυρίαρχο στοιχείο, είναι το εγώ και κανείς άλλος.

Οι σημερινές παροτρύνσεις είναι χαρακτηριστικές. «κοίτα τη δουλίτσα σου και το σπιτάκι σου….» λες και ζει κανένας μόνος σε ένα ολόκληρο πλανήτη, μισοκακόμοιρα ερήμην των άλλων η το «κοίταξε να διακριθείς να γίνεις πρώτος» ερμηνεύοντας την πρωτιά και τη διάκριση με βιβλιάρια καταθέσεων. Λες και μπορεί να υπάρχει πρώτος, χωρίς τον δεύτερο και τον τρίτο, που τους έχει ανάγκη και αυτούς η κοινωνία, όσο έχει ανάγκη τον πρώτο, το ίδιο έχει ανάγκη και το τελευταίο. Που χωρίς αυτούς δεν είσαι πρώτος, είσαι μόνος, με όλα τα πλούτη και τα αγαθά, που μπορεί να σου προσφέρει η μοναξιά σου.

Η στάση μας, απέναντι στη θυσία, και στις θυσίες των προγονών μας, τον ηρωισμό, την αυτοθυσία, την αδελφοσύνη, την αυταπάρνηση και την αλληλεγγύη, οφείλει και έχει χρέος να είναι ξεκάθαρη. Πάνω σε αυτά τα πρότυπα, σε αυτές τις αξίες, πατά γερά η πραγματική και ουσιαστική Δημοκρατία της ελεύθερης σκέψης, η γνώση και του στοχασμού. Είμαστε τυχεροί που ζούμε σε έναν τόπο, που η ελεύθερη σκέψη, η γνώση και ο στοχασμός, δημιούργησαν την ιστορία και τον πολιτισμό του. Θα ήμασταν διπλά τυχεροί, εμείς οι σύγχρονοι νέο-Έλληνες, αν από αυτούς τους Αθάνατους προγόνους μας, αντλούσαμε τα διδάγματα μας. Αλλά έχουμε και ένα χρέος, να διαφυλάξουμε και να προβάλουμε, μακριά από κάθε είδους φανατισμό και μισαλλοδοξία, την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας.

 

 

Γόρτυνα        27/10/12

 

ΠΑΤΗΡ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ.