Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ


Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.

Χαίρεται.

Ο  Κύριος πορεύεται προς την πόλη Ναΐν και στην πύλη της συναντιέται με μία πένθιμη συνοδεία. Κηδεύεται το μονάκριβο παιδί  μιας χήρας, η οποία με θρήνους απαρηγόρητους, το συνοδεύει στην τελευταία του κατοικία.

Ο Κύριος συγκινείται, συμπαρίσταται και δίδει παρηγοριά σε αυτήν την δυστυχισμένη γυναίκα αλλά και τραγική μητέρα λέγοντάς της «μὴ κλαῖς» και απευθυνόμενος στο νεκρό λέει «παιδί μου σήκω επάνω». Εκείνο, σηκώνεται και αρχίζει  να μιλά και ο Κύριος το παραδίδει ζωντανό στη μητέρα του ενώ  ὁ θαυμασμός του λαού είναι μεγάλος, αλλά και η ταραχή του, γιατί αντιλήφθηκε  την θεϊκή Του δύναμη, γι αυτό ελέγε «μεγάλος προφήτης εμφανίστηκε ανάμεσα μας» και «ο Θεός επισκέφτηκε τον λαό του».

Αδελφοί μου,

Σήμερα  ο Κύριος συναντήθηκε με το θάνατο και τον πόνο που πάντα δημιουργεί στις καρδιές των ανθρώπων και τους κάνει να έχουν, ένα πρωταρχικό ερώτημα: Γιατί; Ποιός φταίει για τον θάνατό μας και ειδικά για τον θάνατο των νέων και των παιδιών μας;

Αλήθεια αδελφοί και φίλοι μου ποιός φταίει για τον θάνατο;

Ἡ στάση του Κυρίου μας, που μας περιέγραψε το Ευαγγέλιο, απέναντι στην τραγική χήρα, όπως επίσης απέναντι και στον πονεμένο Ἰάειρο, στον εκατόνταρχο, αλλά και στις αδελφές του Λαζάρου μας φανερώνει ότι ο Θεός όχι μόνο δεν φέρει καμία ευθύνη, για τον θάνατο αλλά αντίθετα συμπονά και συμπαραστέκεται στον ανθρώπινο πόνο. όταν το κάνουμε αυτό, να του αποδίδουμε ευθύνες, τον αδικούμε, όπως αδικούμε και τους εαυτούς μας.

Ο  πρώτος θάνατος στην ιστορία του ανθρώπινου γένους ήταν ὁ θάνατος του Άβελ , τον οποίο σκότωσε ὁ αδελφός του ὁ Κάιν και ἡ πρώτη μάνα που θρήνησε το παιδί της ήταν η Έυα.

Έτσι  γίνεται φανερό ότι για την ευθύνη του θανάτου μας, δεν την έχει ο Θεός, αλλά εμείς οι άνθρωποι.  Την ευθύνη, μας αυτή την αποκαλύπτει ο Θεός με τον προφήτη Ιεζεκιήλ «όταν σαλπίσει ο φρουρός και ακούσεις την σάλπιγγα, αν δεν φυλαχτείς και πέσει πάνω σου ἡ ρομφαία, το αίμα σου επί τής κεφαλής σου», γι' αυτό μας προειδοποιεί «μην ασεβήσεις πολύ και μην γίνεις σκληρός για να μην πεθάνεις προ της ώρας σου» και μας προτρέπει «γρηγορείτε για να μην εισέλθετε στον πειρασμό».

Ο  Θεός είναι βεβαίως αυτός που γνωρίζει το πότε και το πώς θα πεθάνει ο καθένας μας αλλά δεν ευθύνεται γιο τον θάνατό μας όπως δεν ευθύνεται ο γιατρός για την ασθένεια επειδή γνωρίζει ποιά εξέλιξη θα παρουσιάσει.

Τί κάνει ὁ Θεός; Πολλά κάνει και μάλιστα σπουδαία. Μάς ενημερώνει για τις ευθύνες μας και μάς συμβουλεύει τί να κάνουμε,  μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε τις ασθένειες μας με την ιατρική που είναι δώρο δικό του.

Το σπουδαιότερο όμως που κάνει είναι ότι έχει μεταβάλλει τον θάνατο από κακό,  όπως τον βλέπουμε εμείς στα μάτια μας, σε ευεργεσία γιατί με αυτόν πλέον θα ζήσουμε την αιώνια ζωή. Πρέπει, να Σταυρωθούμε, δηλαδή να αντέξουμε χωρίς γογγυσμό τα τόσα προβλήματα του βίου μας, που ο κάθε ένας μας έχει, πρέπει να πεθάνουμε, σωματικά για να πεθάνει και το κακό που γνωρίσαμε, για να ζήσουμε την αιώνια ζωή, δια της Αναστάσεως. Όπως πρέπει να γεννηθεί το παιδάκι από την μητέρα του για να ζήσει. Τον θάνατο τον γεύτηκε και ο Κύριος λόγο της ανθρώπινης φύσης, αλλιώς δεν θα είχε νόημα ο ερχομός του στη γη, τον θάνατο, τον γεύτηκε και η μητέρα Του ἡ Παναγία μας και οι Άγιοι, γι' αυτό πεθαίνουμε κι εμείς. Ὁ θάνατός μας είναι η αρχή της αιώνιας ζωής.

Αδελφοί και φίλοι μου, ο Κύριος μας λέγει «εγώ ειμή η ανάσταση και η ζωή, ο πιστεύων εἰς εμέ, καν αποθάνει ζήσεται». Επομένως ὁ θάνατός μας είναι η μετάβασή μας στην αιώνια ζωή. Με την πίστη αυτή προς την αιώνια ζωή και την ελπίδα τής αντάμωσης με τα αγαπημένα μας πρόσωπα ας είναι η πορεία μας σε αυτή τη ζωή και ας  ημερώνουμε τον πόνο μας όταν φεύγει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο με την πίστη και την ελπίδα αυτή.

Γόρτυνα 6/10/2013

Πατήρ Δημήτριος