Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

ΤΑ ΚΑΛΆ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ ΚΑΙ Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΗ.

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.
Χαίρεται.
Χάριτη Θεού φτάσαμε, αισίως στην Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Από αυτή την Κυριακή ανοίγει και πάλι το Τριώδιο, ως λειτουργικό βιβλίο της Εκκλήσιας μας, αλλά και ως μία περίοδος, περισυλλογής, επαναξιολόγησης και εσωτερικού διαλογισμού. Η Εκκλησία μας εγκαινιάζει κάθε χρόνο αυτή την περίοδο, με την διδακτική παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, θέλοντας να δώσει το στίγμα, ότι η τα καλά έργα και η Αρετή, για να μας οδηγήσουν στον παράδεισο, που παράδεισος δεν είναι ό τόπος και ο τρόπος της ευχάριστης ζωής. Πρέπει αυτά τα έργα να είναι άρρητα συνδεδεμένα με την Μετάνοια.



προ ολίγου ακούσαμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα πολλά για τα καλά έργα του φαρισαίου, αλλά και για την αρετή του, μα δεν ακούσαμε τίποτα για την μετάνοια του. Όμως μέσα από το Ευαγγελικό ανάγνωσμα, είδαμε την συντριβή και την μετάνοια του τελώνη, μα καμιά αρετή του δεν είδαμε και δεν ακούσαμε. Εύστοχη, αλλά και εύλογη είναι η απορία στον κάθε άνθρωπο. Είναι τελικά άχρηστα τα καλά έργα;  Ο φαρισαίος που έκανε φιλανθρωπίες άδικα κοπίαζε; Γιατί δε δικαιώνεται αυτός, που η έτσι ή αλλιώς τις φιλανθρωπίες τις έκανε, ήταν καλός άνθρωπος σεβόταν τον Συνάνθρωπο του, γιατί δε βρίσκεται ένα δίκιο σε αυτόν, μόνο το δίκιο εξ ολοκλήρου βρίσκεται στον τελώνη, που όχι μόνο δεν έκανε καλά έργα, δεν έκανε φιλανθρωπίες, που όχι μόνο δε σεβόταν, αλλά αντιθέτως, κατάκλεβε τους συνανθρώπους του και το μόνο που έκανε ήταν να αναγνωρίζει και να ζητά το έλεος του Θεού. Εδώ οι απαντήσεις πρέπει να δοθούν, με μεγάλη προσοχή.

Τον φαρισαίο τον χαρακτηρίζει, ένα αίσθημα εγωισμού και αυτοδικαίωσης. Τα καλά έργα που κάνει είναι καλά και ζηλευτά, είναι αποδεχτά και δεν απορρίπτονται. Αλλά μέσα στην συνείδηση του λειτουργούν σαν αυτοσκοπός. Μπαίνουν στη διάσταση πλέον της τυπικότητας και της ρουτίνας. Ο φαρισαίος δεν περιμένει την δικαίωση του από το Θεό. Η προσευχή γίνεται για το θεαθήναι, να δουν οι άλλοι ότι απλά και αυτός προσεύχεται κάνει τους σταυρούς του και δίδει τη θεατρική του παράσταση σε ένα κακό θέατρο, όπου δεν υπάρχει και χειροκρότημα, η μετάνοια γι αυτόν περισσεύει, δεν την έχει ανάγκη, αρκεί απλά και μόνο να τον δικαιώσουν τα έργα του.

Ὁ τελώνης στερείται των καλών έργων. Είναι ένας αμαρτωλός και το γνωρίζει αυτό πάρα πολύ καλά, ξέρει και τις αδικίες που έκανε και τις κλέψεις και τις συκοφαντίες, γνωρίζει επίσης ότι δεν είναι το καλό παιδί της κοινότητας, έχει βαθιά αίσθηση του τι έχει κάνει, του πως το έχει κάνει και γιατί το έχει κάνει, δεν ζήτα δίκιο από τον εαυτό του, δεν ζήτα να βρει δικαίωση από τους συνανθρώπους του, το μόνο που ζήτα και το ζητά με ειλικρίνεια, με βαθειά συντριβή, πλήρη μετάνοια είναι το έλεος του Θεού. Ο λόγος του και η στάση του, είναι ευθεία, σύντομη, χωρίς υποκρισία και θεατρινισμό, ξέρει ότι δεν θα εισπράξει κανένα χειροκρότημα και δεν το περιμένει, έχει πάρει τις αποφάσεις του και τα συναισθήματα του είναι αληθινά. Ο  τελώνης γνωρίζει ποιός είναι, τι είναι, τί δεν είναι και τι θέλει και τι δε θέλει. Έχει κάνει την ενδοσκοπική του έρευνα, έχει ερευνήσει σε τέτοιο βάθος την καρδιά και την ψυχή του. Ο τρόπος με τον οποίο ζει τον έχει απογοητεύσει και θέλει να γεμίσει την εσωτερική του ζωή, όχι με καλά έργα, αλλά με το έλεος του Θεού. Ό όχλος κόσμος ο καλός και ευυπόληπτος, δεν το ενδιαφέρει καθόλου τι θα πει, τι δε θα πει και αν θα πει. Μέσα στο Ναό, προσεύχεται κρυφά, δε θέλει να τον βλέπουν, ξέρει ότι αυτά που θα πουν δε θα είναι λόγοι με πλουμιστά στολίδια του επαίνου και της δικαίωσης, δεν τολμά να το κάνει ούτε ο ίδιος στον εαυτό του, αλλά δεν το αφορά κιόλας. Ένα πράγμα τον αφορά, το έλεος του Θεού.
Καλά και όμορφα και άγια τα έργα και η εξωτερική ζωή του φαρισαίου, δεν τον κατηγορεί κανείς για αυτά. Καλύτερη όμως η μετάνοια και η ταπείνωση του τελώνη.
Δύο χιλιάδες χρόνια πέρασαν από τότε, και το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται μέρα καθ ημέρα, μέσα σε κάθε μικρή και μεγάλη κοινωνία. Σύγχρονοι Χριστιανοί φαρισαίοι, κάνουν σταυρούς και μετάνοιες και ικανοποιούνται κλισμένοι στο καβούκι  της αυτοδικαιώσης του ευσεβισμού και του κακού υποκριτικού θεάτρου του θεαθήναι. Σύγχρονοι Χριστιανοί φαρισαίοι, μέσα σε μια αρρωστημένη πίστη του φανατισμούς και της μισαλλοδοξίας, είναι έτοιμη να ρίξουν πέτρες και αναθέματα, σε όσους βρίσκονται εκτός της Εκκλησία, επειδή αυτοί είναι ικανοποιημένοι με τους κανόνες και τους κάθε κανόνες, έχουν την εντύπωση ότι μπορούν να προδικάζουν και να καταδικάζουν τους άτακτους. Και ταυτόχρονα, πόσοι τελώνες, δεν γνώρισαν θρησκευτική και πνευματική ζωή, πόσοι άσωτοι του κόσμου που δε βρέθηκε, ένα μητρικό χέρι να τους οδηγήσει στο δρόμο του Θεού, που κανένας παπάς δεν τους έπεισε όχι με λόγια αλλά με το παράδειγμα, έχουν την πλήρη επίγνωση της αμαρτολώτητας τους και κρύβουν ένα αξιοθαύμαστο μεγαλείο που μπορεί να συγκινεί το Θεό.
Για να φτάσει κανείς το Θεό, χρησιμοποιεί μια σκάλα, γεμάτη από αρετή και καλά έργα. Όμως όπως σε κάθε σκάλα έτσι και σε αυτήν ο άνθρωπος είναι επικίνδυνο να ζαλιστεί από το ύψος, που σε αυτή τη σκάλα το ύψος λέγεται υπερηφάνεια, χρειάζεται προσοχή και να τηρεί τους κανόνες ασφαλείας που λέγονται ταπείνωση.
Ας ανάβουμε αυτή τη σκάλα αδελφοί μου και σε κάθε σκαλοπάτι προς τον Επουράνιο Πατέρα των οικτιρμών να κραυγάζουμε με τη σιωπή μας «ο Θεός ιλασθητί μοι τω αμαρτολώ»
Γόρτυνα 09/02/2014
Πατήρ Δημήτριος