Σάββατο 2 Μαΐου 2015

ΆΝΘΡΩΠΟ ΟΥΚ ΕΧΩ ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΆΝΘΡΩΠΟ ΨΆΧΝΩ ΚΑΙ ΆΝΘΡΩΠΟ ΔΕ ΒΡΙΣΚΩ

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.

Χριστός Ανέστη Χαρά μας.

Παρατηρώντας χωρίς λόγια και σιωπηρά, τον παράλυτο της κολυμβήθρας της Βηθεσδά. Θα παρατηρήσει ένα άνθρωπο που ζούσε μέσα σε μία κόλαση. Η Βηθεσδά, είναι μια δεξαμενή, μία βρύση, όπου ένα πλήθος, ανθρώπων, ασθενών ψυχικά και σωματικά, περίμεναν καρτερικά τη θαυματουργική τους θεραπεία. Με λίγα λόγια ήταν ένα πολυσύχναστο σημείο, γιατί εκτός από τους ασθενείς υπήρχαν και οι συνοδοί τους. κατά διαστήματα κατέβαινε, άγγελος Κυρίου και ταρακουνούσε το νερό της δεξαμενής και ο πρώτος που έπεφτε μέσα στο νερό, αμέσως μετά την ταραχή γινόταν αμέσως καλά ότι και να είχε. Βλέπουμε λοιπόν, έναν άνθρωπο, μέσα σε τόσο πλήθος να βασανίζεται, να ζει μία κόλαση, γιατί εκτός από την αρρώστια του, δεν βρίσκεται ένας άνθρωπός να τον βοηθήσει, να μπει μέσα στο νερό, για να θεραπευτεί. Δεν ήταν μόνο ἡ βαριά ασθένεια που τον έκανε να υποφέρει 38 ολόκληρα χρόνια, ήταν και η μοναξιά κυρίως ἡ μοναξιά σε ένα χώρο γεμάτο ανθρώπους. Αυτός είναι ο λόγος που όταν τον πλησιάζει ο Χριστός και τον ρώτα αν θέλει να γίνει καλά, δεν μιλάει καθόλου για την αρρώστια του, σαν αυτή να μην τον ενδιαφέρει, σαν να μην υπάρχει. Μα με πόνο στην ψυχή του λέει: «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Δεν έχω κάποιον άνθρωπο για να με βοηθήσει.
.   Αυτό το παράπονο του παραλύτου μάς δίνει την αφορμή σήμερα πρώτον να παρουσιάσουμε το πρόβλημα της μοναξιάς, και δεύτερον να ανακαλύψουμε τρόπους για την υπέρβασή του.

 

  Ο παράλυτος λέει ότι δεν έχει άνθρωπο και την ίδια ώρα βρίσκεται, ανάμεσα σε «πλῆθος πολὺ ἀσθενούντων» και μάλιστα σε μια δημόσια είσοδο τής πόλεως των Ιεροσολύμων. Γιατί; Διότι κανείς από τους ανθρώπους γύρω του δεν προθυμοποιήθηκε να μείνει κάποιο διάστημα μαζί του για να τον βοηθήσει. Αδιάφοροι και ασυγκίνητοι τον αντίκριζαν οι περαστικοί και οι άλλοι ασθενείς, δεν κοίταζαν παρά μόνο τον εαυτόν τους, κανείς δεν είχε το φιλότιμο να του δώσει τη θέση του και ας τον έβλεπαν εκεί τόσα χρόνια. 
 Δυστυχώς όμως το ίδιο και χειρότερο συμβαίνει και σήμερα.  Γύρο παντού υπάρχουν άνθρωποι και δεν κάνω συζήτηση, για τους επαγγελματίες ζητιάνους, μιλώ ξεκάθαρα για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που μπορεί να μένουν στην ίδια γειτονιά με εμάς, στην ίδια πολυκατοικία  και όμως ζουν σε απομόνωση, αρρωσταίνουν, πεθαίνουν, και δεν μας αφορά καθόλου, υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα στο σχολείο, άνθρωποι στο νοσοκομείο που δεν τους επισκέπτεται κανείς. Η φτιαχτή και καλά κατασκευασμένη, ανθρωπιστική και η οικονομική κρίση και η ζωή της μετάλλαξης, έχει βάλει σε πολλούς παρωπίδες για να ζουν το δικό τους κόσμο, χωρίς να τους ενδιαφέρει ο διπλανός τους, αν δεν έχουν συμφέρον. Υπάρχουν  ακόμη γέροντες ανήμποροι, παιδιά εγκαταλελειμμένα, μητέρες αβοήθητες… Όλοι επαναλαμβάνουν με πόνο το «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» υπογραμμίζοντας την διαπίστωση ότι ἡ μοναξιά αποτελεί τραγικό φαινόμενο της σκληρής εποχής μας. Και είναι πραγματικά τραγικό, στον εποχή με τα τελειότερα μέσα επικοινωνίας, να υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν από τη μοναξιά, ακόμα και στο ίδιο τους το σπίτι, να υπάρχει ουσιαστική απουσία αγάπης κοινωνίας και επικοινωνίας, ακόμα και με τους δικούς του ανθρώπους. Γιατί τελικά αυτό είναι η μοναξιά η απουσία της αγάπης και της κοινωνίας, η απομόνωση και η εγκατάλειψη είναι το αποτέλεσμα. Όταν λείπει ἡ αγάπη, τότε μπορεί να ζεις ανάμεσα σε εκατομμύρια ανθρώπων κι όμως να νιώθεις μόνος: να μην έχεις κάποιον να εμπιστευθείς, να του ανοίξεις την καρδιά σου, να πεις τον πόνο σου, το πρόβλημά σου.

 

Όμως αν υπάρχει, πραγματική θέληση, μπορούμε  να ξεπεράσουμε αυτή την τραγική κατάσταση της μοναξιάς. Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει διέξοδος και ο φαύλος κύκλος μπορεί να σπάσει. Το γεγονός ότι ὁ Κύριος συνάντησε τον παράλυτο όταν όλοι οι άλλοι τον είχαν εγκαταλείψει, δίνει θάρρος και ελπίδα σε κάθε άνθρωπο που βιώνει την θλίψη τής μοναξιάς. Ὁ Κύριος Ιησούς Χριστός, κανέναν δεν αφήνει έρημο και αβοήθητο. Σε κάποιο τροπάριο της σημερινής εορτής ο υμνογράφος παρουσιάζει τον Κύριο να απαντά στο παράπονο του παραλυτικού: «Διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα, διὰ σὲ σάρκα περιβέβλημαι, καὶ λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω;». Είναι σαν να μίλα ὁ Κύριος και στον καθένα από μάς: «Για σένα έγινα άνθρωπος, για σένα πήρα την ανθρώπινη σάρκα, και συ παραπονιέσαι ότι δεν έχεις άνθρωπο;…» Πόσο εύκολα όμως ξεχνάμε αυτή την σπουδαία αλήθεια και βυθιζόμαστε στην απελπισία! Συνεχώς, μας διακατέχει μια μιζέρια, ένα παράπονο ότι δεν έχουμε κανένα, να ενδιαφερθεί για μας και έχουμε δίπλα μας τον παντοδύναμο Θεό, που έγινε άνθρωπος και έπαθε για μας. Σταυρώθηκε για την Αγάπη έχει για όλους τους ανθρώπους Χριστιανούς κάθε δόγματος και αιρέσεως αλλά και για μη Χριστιανούς κάθε θρησκεύματος. Και δεν είναι μόνο αοράτως κοντά μας ὁ Κύριος, αλλά στέλνει και ανθρώπους δικούς του για να παρηγορούν και να στηρίζουν όσους έχουν ανάγκη. Πόσοι άνθρωποι εμπνέονται από την αγάπη του Χριστού και  προσφέρουν ότι μπορούν στον συνάνθρωπο, από υλικά αγαθά και πράξεις αγάπης. Άλλοι ξενυχτούν κοντά σε ασθενείς που είναι μόνοι, άλλοι φροντίζουν αστέγους, άλλοι συμπαρίστανται σε αναπήρους, δεν είναι εύκολο, να περιγράψουμε έστω και ένα μικρό μέρος από τις εκδηλώσεις της αγάπης που εμπνέει η τελεία Αγάπη, ὁ Κύριος Ιησούς Χριστός! Με αποκορύφωμα βεβαία ένα πλατύ και γεμάτο ενέργεια από αγάπη χαμόγελο, που δεν κοστίζει απόλυτος τίποτα και μεταδίδεται με πολύ ταχύτητα και κάνει πολλά πρόσωπα χαρούμενα και ευτυχισμένα

 .        «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω»… Η αγωνιώδης κραυγή του παραλύτου της Βηθεσδά ας γίνει αφορμή να ξυπνήσουμε και με ζήλο να επιδοθούμε στα έργα της αγάπης, ώστε κανείς συνάνθρωπός μας να μη νιώθει πλέον μόνος σε αυτόν τον απάνθρωπο κόσμο, που από το Άνθρωπο ουκ έχω πάει στο Άνθρωπο ψάχνω και άνθρωπο δε βρίσκω.

Γόρτυνα 02/05/2015

Πατήρ Δημήτριος.