του π.Δημητρίου Θεοφίλου, από το Amen.gr
«Η εκκλησία Γεννήθηκε σε σπήλαιο
Ανδρώθηκε σε κατακόμβες και κατέληξε να
Σέρνεται ημιθανής σε μέγαρα, όπου φθείρεται συναλλασσόμενη με την εξουσία».
Η ευαγγελική περικοπή της Ε΄ Κυριακής των Νηστειών, η οποία έχει ως θεματικό επίκεντρο, το αίτημα των γιών του Ζεβεδαίου (Μαρκ. 10.35-45), τοποθετεί τα πράγματα στη θέση τους, και μας επαναφέρει πίσω, μακριά από παρανοήσεις και ξαστοχήματα ενδοϊστορικών αποκλίσεων, σχετικά με τα όσα έζησε και δίδαξε ο Χριστός.
Ο πονηρός και επιπόλαιος «Ιάκωβος» και «Ιωάννης» της σημερινής εποχής, είσαι εσύ, είμαι εγώ είναι ο διπλανός μας, ποια σημασία έχει αυτό άλλωστε, είναι εκείνος που θέλει να χρησιμοποιήσει τη σχέση, τη γνωριμία, το σόι, τη φαμίλια, ή τη κλίκα, για να ανέλθει, για να αποκτήσει βεβαιότητες, για να συμμετέχει σε συν-διανομή εξουσίας.
Ο Χριστός προτείνει όμως μια άλλη πρόταση, αντι-εξουσιαστική, απέναντι από όλα τα προκατασκευασμένα βιλαέτια, τούτου του κόσμου, κάνει τη ρήξη με το συστημικό κατεστημένο, με τη λογική της αναρρίχησης, με την απόκτηση και κατοχή της «καρέκλας – πολυθρόνας».
Ο Χριστός μιλάει για μια αλλιώτικης λογικής εξουσία, η οποία έχει να κάνει, με πόση ποτηριού παθημάτων, απαξιώσεων και εξευτελισμών, που έχει να κάνει με βάπτισμα αίματος και μαρτυρίου, στο τέλος της διαδρομής των οποίων, υπάρχει ένας «θρόνος» και ένα «στέμμα», που δεν είναι άλλα από τον Σταυρό και το ακάνθινο στεφάνι.
Κοιτάξτε γύρω, ψάξτε μέσα σας και πείτε μου με ειλικρίνεια, βλέπετε πουθενά τέτοιου είδους μαθητές του Χριστού;
Η πατρική αντιμετώπιση αυτής της πρόκλησης, από μέρους των δύο (όχι τυχαίων μαθητών του, αφού είναι οι ίδιοι που πριν λίγο καιρό τον είχαν συνοδεύσει στο Θαβώριο όρος κατά τη μεταμόρφωσή Του), δεν είναι η απόρριψη, δεν είναι η απομάκρυνση δεν είναι ο ψόγος, μα το αγκάλιασμα και η κατάθεση μιας νέας πρότασης ζωής, απέναντι σε όσους κατεξουσιάζουν τους συνανθρώπους τους, είναι απλή και συγκεκριμένη: «Σ’ εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας και όποιος από εσάς θέλει να γίνει πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Γιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους» (Μαρκ. 10.43-45).
Αν στη κοινωνία, την εκκλησία, τον κόσμο ολάκερο, επικρατούσε αυτό το modus vivendi (o τρόπος αντίληψης), δεν θα κυλιόμαστε σήμερα στα λασπόνερα, συστημικών συμβιβασμών, πέρα και μακριά από τον ανυπότακτο αντι-εξουσιαστικό λόγο του Χριστού, ο οποίος διαπνεόταν από αγάπη, ειρήνη, ελπίδα και ανιδιοτέλεια.
Η πεμπτουσία της χριστιανικής διδασκαλίας και κατά προέκταση πρότασης ζωής, είναι η διακονία και όχι ο κατεξουσιασμός του διπλανού.
Καμώματα αυτοκρατορικών αναμνήσεων, ως θραύσματα διαταραγμένης μνήμης, άλλων εποχών, δεν χωρούν στη στενοχώρια της παρούσας συγχρονίας που όλοι σήμερα βιώνουμε, μα αποτελούν ύβρη.
Είναι γνωστό σε όλους, πως τον Χριστό
δεν τον υπηρέτησε ποτέ κανένας,
δεν του φιλούσαν τα χέρια,
δεν τον καλοδεχόντουσαν,
δεν τον φοβόντουσαν,
δεν τον κολάκευαν,
δεν υποκλινόντουσαν μπροστά του,
αντίθετα τον κατηγορούσαν και τον συκοφαντούσαν για πιθανά και απίθανα πράγματα,
τον εξευτέλιζαν και τον ειρωνευόντουσαν,
τον έβριζαν
τον έφτυναν
τον χτυπούσαν,
τον σταύρωσαν,
τον εκτέλεσαν με τον πλέον επονείδιστο και επώδυνο τρόπο ανάμεσα σε δυο πραγματικούς κακούργους,
διέψευσαν ακόμα και την ανάστασή Του, με πολλούς οπαδούς, ανάμεσά μας, αυτής της διάψευσης μέχρι σήμερα.
Ο Χριστός ξεβολεύει, δημιουργεί αναστάτωση στο «μικροαστό», της κάθε εποχής, δεν προσλαμβάνεται από τους «καλούς και καθαρούς ανθρώπους» της ιστορικής εξέλιξης, αλλά συνεχίζει να είναι ο αγαπημένος μετανοημένων πορνών, ληστών τελωνών και λοιπών κοινωνικών αποβρασμάτων.
Ο Χριστός είναι ο «δοκός στο μάτι» των ευσεβών υποκριτών, των αυτό-δικαιωμένων φαρισαίων, των νομοκανονικών ερμηνευτών, του λόγου του και των ποινικολόγων της καθημερινής συμπεριφοράς των ανθρώπων.
Και εδώ αβίαστα προκύπτει ένα ερώτημα.
Μήπως τελικά ο Χριστός δεν κατοικεί εκεί που νομίζαμε αλλά έχει μετακομίσει; Στην απάντησή του, ίσως μας βοηθούσε η μελέτη του κεφαλαίου του μεγάλου ιεροεξεταστή, από το βιβλίο του Ντοστογιέφσκι «Αδελφοί Καραμαζώφ».
πηγή http://www.amen.gr/
