Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝ ΟΨΙ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΟΡΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΊΟΥ


Αγαπητοί μου Αδελφοί και Φίλοι.

Χαίρεται.

Τα λόγια  που ακλουθούν, δεν απευθύνονται  σε κανένα που είναι ώριμος, που νομίζει ότι τα ξέρει όλα. Δεν απευθύνονται  σε εκείνους που νομίζουν ότι είναι καλά βολεμένοι και ότι αν θα ξεβολευτούν θα βρεθούν άλλοι να τους ξαναβολέψουν. Δεν απευθύνονται σε αυτά, τα μισοκακόμοιρα ανθρωπάκια, που κοιτάνε, το σπιτάκι τους, τη δουλίτσα τους, τη ζωούλα τους, τα παιδάκια τους, και το αυτοκινητάκι τους. Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι αν είστε σε αυτήν την κατηγορία, σας παρακαλώ να μην τα ακούσετε γιατί και αν θα τα ακούσετε δεν θα καταλάβετε.

 Το λόγια που ακολουθούν απευθύνονται κυρίως σε νέα παιδιά αλλά και σε όσους νιώθουν νέοι, σε όσους νιώθουν ζωντανοί, σε όσους έμαθαν να αγωνίζονται, για ιδέες, για ιδανικά, για αρχές, χωρίς να σκέπτονται βολέματα, χωρίς να θέλουν να εξαργυρώσουν τα μεροκάματα του αγώνα τους. Σε όλους εκείνους που ξέρουν καλά τι πάει να πει η λέξη ΘΥΣΙΑ.

Βλέπω μπροστά μου αυτά τα παιδιά και σκέφτομαι  αν τους μιλήσει κανείς για τις εικόνες για την αναστύλωση των εικόνων το μυαλό τους θα πάει σε κάρτ ποστάλ. Σκέφτομαι ότι αν τους πει κανείς, για τον Καραϊσκάκη, αλλά το µυαλό τους θα πάει στο γήπεδο.
αν τους μιλήσει κάποιος, για το 21, αλλά ο λογισμός του, θα πάει στην Ορίτζιναλ.
Συλλογιέμαι πολύ για να καταλήξω και αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο, να  ταλαιπωριέται κανείς για πράγματα που έχουν γίνει εδώ και αιώνες και που σε λίγο καιρό θα είναι ξένα.
 Αιώνες πίσω κάποια γεγονότα, τι να λένε σε εσάς; Σε εσάς που είστε βιαστικοί να φύγετε  και να πάτε για ένα περίπατο ή για ένα καφέ και να ευχαριστηθείτε  αυτή την υπέροχη ηλιόλουστη Κυριακάτικη ημέρα.

Θα σας μιλήσω  λοιπόν προσωπικά.
Σαν Εφημέριος σαν κατηχητής,  που βρίσκομαι τρία χρόνια σ’ αυτό το μικρό αλλά πανέμορφο χωριό με τη ζωντάνια του και την ζεστασιά του. Θα σας μιλήσω ξεκάθαρα για να σας πω δυο ταπεινές μου σκέψεις :

Τα παιδιά που συνάντησα εδώ, όλα χωρίς καμία εξαίρεση με αγκάλιασαν και με σεβάστηκαν, με αγάπησαν από την πρώτη κιόλας ημέρα και ανταποκρίθηκαν και ανταποκρίνονται στο κάλεσμα και στις δραστηριότητες της μικρής μας ενορίας.  Μα πέρα από τον αυθορμητισμό και την ζωντάνια τους, έχω καταλάβει και τις αγωνίες τους, τα ερωτηματικά τους, αλλά και την υπευθυνότητα την οποία δείχνουν και έχουν.

Αυτό αγαπητά μου παιδιά σημαίνει πως το σάπιο που υπάρχει στην ευρύτερη κοινωνία μας, εδώ δεν μας έχει αγγίξει ακόμα. Την ώρα που το έλλειμμα της γνώσης είναι τεράστιο σε μία σύγχρονη κοινωνία, την ώρα που το  σχολείο και η εκπαίδευση, έχει πρόβλημα, σε αυτό το οποίο λέμε, ηθικοπλαστικό έργο, δηλαδή στο να διαμορφώνει ψυχές και πνεύματα και διαπλάθει χαρακτήρες. Η ευθύνη γι’ αυτή, ακριβώς  την αποτυχία είναι ευθύνη αποκλειστικά δική µας: των παπάδων, δασκάλων  και των γονέων.

Δυστυχώς δεν κατορθώσαμε να δείξουμε πως,  χωρίς αρχές, η ζωή, είναι µια κόλαση, πως, χωρίς όνειρα και στόχους, ο άνθρωπος χρειάζεται  υποκατάστατα και κάνει επιλογές που τον εξευτελίζουν, που τον κάνουν να σιχαίνεται τον εαυτό  του και του γεμίζουν τη ζωή με πλήξη και κούραση, που τον κάνουν να αισθάνεται μια πρόωρη και ταχεία γήρανση.

Όμως αγαπητά μου παιδιά, όσο και αν η μικρή κοινωνία μας κρατεί ακόμα αυτό το κάστρο, όσο και αν δεν σας έχει αγγίξει ακόμα αυτή η σαπίλα και η διαφθορά, θα σας πω τούτο. Να έχετε πάντα στο μυαλό σας, τη σημερινή ημέρα που ταλαιπώρησε την Εκκλησιά μας για χρόνια, γιατί οι άνθρωποι παρασύρθηκαν από αυτούς που ασκούσαν την εξουσία την εποχή εκείνη. Σας λέω και το άλλο να μην ξεχνάτε ποτέ την αυριανή ημέρα, όπου ο το χαρμόσυνο γεγονός της Ενανθρωπίσεως του Κυρίου έγινε γνωστό σε όλη την οικουμένη. Μα να την θυμάστε και για ένα άλλο λόγο, που είναι, ότι μια χούφτα σκλαβωμένοι ραγιάδες ξεσηκώθηκαν χωρίς να λογαριάζουν ζωούλες και βολέματα μετά από τετρακόσια χρόνια ανελέητη σκλαβιάς.

Να έχετε πάντα στο μυαλό σας το παράδειγμα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράμματος μέχρι τα πενήντα του χρόνια, για να καταλάβει , πως η μόρφωση και η καλλιέργεια, ήταν το όπλο που έλειπε απ’ την προσωπική του θήκη. Και κάθισε µε πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο κι έμαθε το γράψιμο το απελέκητο όπως ο ίδιος το ονομάζει, για να µας πει την ιστορία του βίου του, αλλά και τα γεγονότα, της επανάστασης των υπόδουλων Ελλήνων.
Αυτό το παράδειγμα είναι για εσάς  το πιο κατάλληλο, και σας δίδεται η δυνατότητα τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη ν’ ακολουθήσετε  την οδό που εκείνος έδειξε, το μονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόμο της παιδείας, τη λεωφόρο της προσωπικής σας προκοπής.

Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από το νόθο  γιο της καλογριάς, τον Αρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη. Ήταν κι αυτός αθυρόστομος σαν κι εσάς, αλλά είχε αυτό που λέμε «µπέσα». Ήταν πάνω απ´ όλα µμπεσαλής.
Αυτό δεν θα ήθελα να χάσετε, την υπευθυνότητα,  τα µπέσα, την τσίπα που λέμε. Ν’ αναλαβαίνετε τις ευθύνες σας και να  απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον, να μισείτε την ψευτιά και την ευθυνοφοβία.

Η Πίστη του στο Θεό, η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του, ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταµατελόπουλου, του γνωστού σε όλους Νικηταρά. Που αγωνίστηκε σε όλη την διάρκεια της επανάστασης, έδωσε τον καλύτερο του εαυτό για την απελευθέρωση της πατρίδας του, κι έπειτα φυλακίστηκε, ναι όπως το ακούτε φυλακίστηκε, για να χαθεί μετά μέσα στα στενά σοκάκια που είχε τότε ο  Πειραιάς, σχεδόν τυφλός, άστεγος φτωχός και  εγκαταλειμμένος απ’ όλους. Δε ζήτησε ποτέ, τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα. Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν ν’ απαιτήσει από την κυβέρνηση. την ίδια κυβέρνηση που πάντα ακούει τους ξένους και τους δανειστές και την τρόικα την εκάστοτε τρόικα, ναι αγαπητοί μου αδελφοί μη σας φαίνεται παράξενο από τότε είναι εδώ η τρόικα. Όταν τον παρακινούσαν να ζητήσει, µια πλούσια σύνταξη, απαντούσε πως η πατρίδα τον αμείβει  πολύ καλά, λέγοντας ψέματα, για να µην προσβάλει την πατρίδα του.

Αγαπητά μου παιδιά, το κατανοώ πλήρως, ότι το παράδειγμα του Νικηταρά, είναι δύσκολο να γίνει σήμερα στην πράξη. Αλλά είμαι πεπεισμένος  πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα. Μπορείτε ν’ ακολουθήσετε το δρόμο της αξιοπρέπειας. Να προσπαθήσετε ντόμπρα  και µε αγωνιστικότητα για σας και για το μέλλον του τόπου, της χώρας αλλά και της οικογένειας που αύριο θα κάνετε.

Ξέρω, πολύ καλά και αντιλαμβάνομαι, πως σας προτείνω µια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική, όταν δίπλα σας, κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος, των παπάδων, των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών της εποχής στην οποία και μεγαλώνετε. Μα μην ξεχνάτε πως ο εύκολος δρόμος είναι ο κατήφορος και αυτός οδηγεί κατ ευθείαν στον πάτο της κόλασης. Ο άλλος δρόμος ο δύσκολος ο ανήφορος είναι εκείνος που οδηγεί στην γλυκιά αγκαλιά και τα χέρια του Θεού.

Η ιστορία έχει δείξει πως η  κάθε εποχή ελπίζει στην νέα γενιά  της. Περιμένει από αυτήν την νέα γενιά, να σηκώσει ψηλά και με επιτυχία το λάβαρο του αγώνα και να οδηγήσει με Πίστη στο Θεό την πατρίδα και τον τόπο, σε καλύτερες μέρες, σε πιο λαμπρές σελίδες. Σαν και εκείνη τη χούφτα των σκλαβωμένων ραγιάδων.

Αγαπητά μου παιδιά, όταν βλέπω τούτη την εποχή να ψυχομαχεί, μέσα στα τηλεοπτικά Σόου των media και των μέσων μαζικής εξαπάτησης, που μας ποτίζουν με ξένα ήθη, με άλλες συνήθειες, να διαβάλουν την Ιστορία μας και να μας ναρκώνουν με τη χαλάρωση της ευκολίας πραγματικά θλίβομαι.      

Σε εσάς παιδιά μου ελπίζει αυτός ο τόπος, στην ειλικρινή σας διάθεση να αγωνιστείτε, να πολεμήσετε, να νικήσετε. Με την Ευχή του Θεού παιδιά μου, θα είναι πάντοτε μαζί σας.  Με το καλό Στη Αγία Ανάσταση.

Γόρτυνα 24/03/13

ΠΑΤΗΡ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ.