Αγαπητοί μου αδελφοί και
φίλοι
Χαίρεται
Θα προσπαθήσω να σας
εξιστορήσω με λίγα λόγια το χρονικό μιας τραγωδίας, το χρονικό ενός φιάσκου και
ενός καραγκιόζη μπερντέ. Χθες το απόγευμα είχα μια συζήτηση, με ανθρώπους
κοντινούς, με ανθρώπους της διπλανής πόρτας, σε ένα καφενείο, νομίζω ότι τα
ονόματα δεν έχουν καμία σημασία, αλλά ούτε και οι τοποθεσίες.
Είμαι βέβαιος ότι σε κάθε χωριό, σε κάθε γωνιά επικρατεί ή ίδια απαράδεκτη κατάσταση. Ρε παιδιά λέω τι θα γίνει αύριο, θα κατέβουμε στο Ηράκλειο, τι τα θές τώρα παπά, δύο μέρες τώρα, αυτό θα κάνουμε, ήταν η απάντηση που πείρα και άλλη μια απάντηση και να πάμε και να μην πάμε τίποτα δεν αλλάζει. Καλά λέω εγώ δεν αντέχω να βλέπω το τόπο μου σκλαβωμένο και θα κατέβω όποιος θέλει έρχεται. Πήγα στο σπίτι εμφανώς στενοχωρημένος και εμφανώς οργισμένος για αυτή τη κατάντια των ανθρώπων να σκέπτονται μόνο το εαυτούλη τους, τη ζωούλα τους και να μην τους ενδιαφέρει για το μέλλον των παιδιών τους, των εγγονιών τους, με λίγα λόγια και συχωρέστε με για την κακομοιριά τους. Στο σπίτι είπα να διαβάσω λίγο, γιατί έτσι όπως πάμε αν δε κλείσω τα ματιά μου και να αφήσω το μυαλό μου ανοικτό, σε λίγο θα μου στρίψει. Άνοιξα τον υπολογιστή μου και μπήκα σε ένα διαδικτυακό διάλογο και αυτό που είδα είναι ότι για το κοινό, για το σύνολο, για τον απλό τον Άνθρωπο δεν ενδιαφέρεται κανείς, και αυτοί που θα κατέβαιναν τελικά κατάλαβα πως θα κατέβαιναν όχι για να ζητήσουν καμιά αλλαγή σκέψης, καμιά αλλαγή πολιτικής, μα για να δείξουν στους κατακτητές της πατρίδας να πόσα κουτορνίθια, φέραμε πόσους πιθήκους, που τους κάνουμε ότι θέλουμε τους λέμε παίξτε παλαμάκια παίζουν, χορέψτε χορεύουν. Ματαία καλούσα σε ενότητα, για ένα αγώνα για την Ελλάδα, για τα παιδιά που λιποθυμάνε στα θρανία, για τους αγρότες που έχουν τη παραγωγή τους απούλητη, που δεν μπορούν άλλο να πληρώνουν χαράτσια και φόρους, για τους ανέργους που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι τους, για τους γονιούς που δεν μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους, για τον παππού και τη γιαγιά που δούλεψαν αγωνίστηκαν για να φτιάξουν ένα σπίτι των παιδιών τους και έρχεται σήμερα ο κατακτητής που λέγεται τρόικα και ΔΝΤ και τους τα παίρνει, γιατί την κλοπή τη βαπτίσανε νόμο. Άδικος κόπος. Το πρωί βρέθηκα πάλι στο ίδιο καφενείο, και μετά στη πλατεία Ελευθερίας, εκεί το θέατρο του παραλογισμού, κάποιοι με κάποιες σημαίες, διασκορπισμένοι είκοσι μέτρα ο ένας μακριά από τον άλλο, για να δείξουν, ότι είναι και πολλοί, το πρόβλημα τους ή άλλη άποψη όπως μου είπε ένας κάτω από ποια ηγεσία θα αλλάξουν τα πράγματα, δηλαδή λες ότι αυτόν που του κόβουν το μισθό και του βάζουν ταυτόχρονα παραπάνω φόρους, αυτόν τον ενδιαφέρει, το μόνο που τον νοιάζει αυτόν, είναι να ζει με αξιοπρέπεια, μετά ήρθαν κάποιοι άλλοι, με μαύρες σημαίες, δηλαδή κομμάτι κομμάτι, έτσι για ποικιλία, ο ένας έλεγε εγώ δεν πάω με τους φασίστες, ο άλλος εγώ δεν είμαι με τους αριστερούς. Κάνω ερώτηση τώρα εγώ. Είναι κανείς Έλληνας, σήμερα που έπρεπε, να ενωθούμε όλοι κάτω από την Ελληνική σημαία και να συν- αγωνιστούμε για να ελευθερώσουμε τον τόπο μας, κάποιοι τσακώνονταν σαν τα κοκόρια για την πρώτο- καθεδρία, ακούσαμε και τους φανταχτερούς λόγους από του συνδικαλισταράδες μπαμπάδες πήραμε και το χειροκρότημα μας και η παράσταση έλαβε τέλος. Αυτό ήταν το χρέος μας το κάμαμε. Πόσο λυπάμαι και ντρέπομαι, την ώρα που πάνε το Ελληνικό γένος, και αυτή τη χωρά για αφανισμό κάποιοι να κοιτάνε μόνο τη καρεκλά και το θρονί τους. Στενοχωριέμαι γιατί σε τούτο το νησί η ιστορία έχει γράψει λαμπρές σελίδες, πως οι πρόγονοι μας, όταν είχαν τέτοιες σοβαρές καταστάσεις και απειλούνταν το μέλλον των παιδιών τους, γινόταν ένα και δεν δείλιαζαν ακόμα και μπροστά στο θάνατο. Παραδείγματα άπειρα από Αραβοκρατίας μέχρι την πρόσφατη Γερμανική κατοχή, μιλάω για αυτή του (1940) χίλια εννιακόσια σαράντα, που δεν τα αναφέρω, όποιος θέλει να τα δει δεν έχει παρά να πάει στη Βιβλιοθήκη και να διαβάσει την Κρητική Ιστορία. Τώρα οι νεότεροι έχουν αποδείξει ότι είναι ανάξιοι να λέγονται απόγονοι αυτών των ηρώων, και πάνε και κατουράνε πάνω στους τάφους τους, συγχωρήστε με για την έκφραση, αλλά δεν βρίσκω αλλά λόγια πιο ήπια για να το περιγράψω. Και ότι δεν τους αξίζει η Ελευθερία. Σήμερα κατάλαβα ότι η σελίδα της νεότερης Ελλάδας τελείωσε και ξεκίνα μια νέα σελίδα, του Ελλαδιστάν, που θα επικρατεί ένα χάος, μια Αλητεία που θα είναι ο Θάνατος σου η ζωή μου, που πρόσβαση στην υγεία και την παιδεία θα είναι μόνο αυτοί που θα έχουν το χρήμα και που δε θα υπάρχουν Αρχές , Αξίες και Ιδανικά. Αυτά μας τελείωσαν μόλις σήμερα με τη παράσταση του καλοστημένου κακού Θεάτρου, γιατί σε μια καλή παράσταση ακούς και ένα χειροκρότημα, σήμερα δεν ακούστηκε ούτε και αυτό. Αδελφοί μου ελάτε όλοι να δούμε τα λάθει μας, δεν είναι αργά, να μην τα ξανακάμουμε, να δώσουμε τα χέρια να ελευθερώσουμε το τόπο μας από τους τοκογλύφους κατακτητές και να τον ξανά στήσουμε από την αρχή, για να μπορούν τα παιδιά μας να αναπνέουν, το γλυκό αέρα της Ελευθερίας και να είναι περήφανα για μας και να μην ντρέπονται, όπως περήφανα ήταν τα παιδιά των αγωνιστών του Σαράντα και ντρέπονταν τα παιδιά των ανθρώπων που πήγαν με το κατακτητή. Ελάτε αδελφοί μου όλοι μαζί όχι κομμάτι κομμάτι να δώσουμε αγώνα για την Ελευθερία του τόπου μας, για να έχουμε, υγεία, παιδεία, δικαίωμα στην εργασία όλοι, σεβασμό προς τον συνάνθρωπος μας, δηλαδή όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν μια ευνομούμενη κοινωνία, μα πάνω από όλα την Αξιοπρέπεια μας.
Είμαι βέβαιος ότι σε κάθε χωριό, σε κάθε γωνιά επικρατεί ή ίδια απαράδεκτη κατάσταση. Ρε παιδιά λέω τι θα γίνει αύριο, θα κατέβουμε στο Ηράκλειο, τι τα θές τώρα παπά, δύο μέρες τώρα, αυτό θα κάνουμε, ήταν η απάντηση που πείρα και άλλη μια απάντηση και να πάμε και να μην πάμε τίποτα δεν αλλάζει. Καλά λέω εγώ δεν αντέχω να βλέπω το τόπο μου σκλαβωμένο και θα κατέβω όποιος θέλει έρχεται. Πήγα στο σπίτι εμφανώς στενοχωρημένος και εμφανώς οργισμένος για αυτή τη κατάντια των ανθρώπων να σκέπτονται μόνο το εαυτούλη τους, τη ζωούλα τους και να μην τους ενδιαφέρει για το μέλλον των παιδιών τους, των εγγονιών τους, με λίγα λόγια και συχωρέστε με για την κακομοιριά τους. Στο σπίτι είπα να διαβάσω λίγο, γιατί έτσι όπως πάμε αν δε κλείσω τα ματιά μου και να αφήσω το μυαλό μου ανοικτό, σε λίγο θα μου στρίψει. Άνοιξα τον υπολογιστή μου και μπήκα σε ένα διαδικτυακό διάλογο και αυτό που είδα είναι ότι για το κοινό, για το σύνολο, για τον απλό τον Άνθρωπο δεν ενδιαφέρεται κανείς, και αυτοί που θα κατέβαιναν τελικά κατάλαβα πως θα κατέβαιναν όχι για να ζητήσουν καμιά αλλαγή σκέψης, καμιά αλλαγή πολιτικής, μα για να δείξουν στους κατακτητές της πατρίδας να πόσα κουτορνίθια, φέραμε πόσους πιθήκους, που τους κάνουμε ότι θέλουμε τους λέμε παίξτε παλαμάκια παίζουν, χορέψτε χορεύουν. Ματαία καλούσα σε ενότητα, για ένα αγώνα για την Ελλάδα, για τα παιδιά που λιποθυμάνε στα θρανία, για τους αγρότες που έχουν τη παραγωγή τους απούλητη, που δεν μπορούν άλλο να πληρώνουν χαράτσια και φόρους, για τους ανέργους που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι τους, για τους γονιούς που δεν μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους, για τον παππού και τη γιαγιά που δούλεψαν αγωνίστηκαν για να φτιάξουν ένα σπίτι των παιδιών τους και έρχεται σήμερα ο κατακτητής που λέγεται τρόικα και ΔΝΤ και τους τα παίρνει, γιατί την κλοπή τη βαπτίσανε νόμο. Άδικος κόπος. Το πρωί βρέθηκα πάλι στο ίδιο καφενείο, και μετά στη πλατεία Ελευθερίας, εκεί το θέατρο του παραλογισμού, κάποιοι με κάποιες σημαίες, διασκορπισμένοι είκοσι μέτρα ο ένας μακριά από τον άλλο, για να δείξουν, ότι είναι και πολλοί, το πρόβλημα τους ή άλλη άποψη όπως μου είπε ένας κάτω από ποια ηγεσία θα αλλάξουν τα πράγματα, δηλαδή λες ότι αυτόν που του κόβουν το μισθό και του βάζουν ταυτόχρονα παραπάνω φόρους, αυτόν τον ενδιαφέρει, το μόνο που τον νοιάζει αυτόν, είναι να ζει με αξιοπρέπεια, μετά ήρθαν κάποιοι άλλοι, με μαύρες σημαίες, δηλαδή κομμάτι κομμάτι, έτσι για ποικιλία, ο ένας έλεγε εγώ δεν πάω με τους φασίστες, ο άλλος εγώ δεν είμαι με τους αριστερούς. Κάνω ερώτηση τώρα εγώ. Είναι κανείς Έλληνας, σήμερα που έπρεπε, να ενωθούμε όλοι κάτω από την Ελληνική σημαία και να συν- αγωνιστούμε για να ελευθερώσουμε τον τόπο μας, κάποιοι τσακώνονταν σαν τα κοκόρια για την πρώτο- καθεδρία, ακούσαμε και τους φανταχτερούς λόγους από του συνδικαλισταράδες μπαμπάδες πήραμε και το χειροκρότημα μας και η παράσταση έλαβε τέλος. Αυτό ήταν το χρέος μας το κάμαμε. Πόσο λυπάμαι και ντρέπομαι, την ώρα που πάνε το Ελληνικό γένος, και αυτή τη χωρά για αφανισμό κάποιοι να κοιτάνε μόνο τη καρεκλά και το θρονί τους. Στενοχωριέμαι γιατί σε τούτο το νησί η ιστορία έχει γράψει λαμπρές σελίδες, πως οι πρόγονοι μας, όταν είχαν τέτοιες σοβαρές καταστάσεις και απειλούνταν το μέλλον των παιδιών τους, γινόταν ένα και δεν δείλιαζαν ακόμα και μπροστά στο θάνατο. Παραδείγματα άπειρα από Αραβοκρατίας μέχρι την πρόσφατη Γερμανική κατοχή, μιλάω για αυτή του (1940) χίλια εννιακόσια σαράντα, που δεν τα αναφέρω, όποιος θέλει να τα δει δεν έχει παρά να πάει στη Βιβλιοθήκη και να διαβάσει την Κρητική Ιστορία. Τώρα οι νεότεροι έχουν αποδείξει ότι είναι ανάξιοι να λέγονται απόγονοι αυτών των ηρώων, και πάνε και κατουράνε πάνω στους τάφους τους, συγχωρήστε με για την έκφραση, αλλά δεν βρίσκω αλλά λόγια πιο ήπια για να το περιγράψω. Και ότι δεν τους αξίζει η Ελευθερία. Σήμερα κατάλαβα ότι η σελίδα της νεότερης Ελλάδας τελείωσε και ξεκίνα μια νέα σελίδα, του Ελλαδιστάν, που θα επικρατεί ένα χάος, μια Αλητεία που θα είναι ο Θάνατος σου η ζωή μου, που πρόσβαση στην υγεία και την παιδεία θα είναι μόνο αυτοί που θα έχουν το χρήμα και που δε θα υπάρχουν Αρχές , Αξίες και Ιδανικά. Αυτά μας τελείωσαν μόλις σήμερα με τη παράσταση του καλοστημένου κακού Θεάτρου, γιατί σε μια καλή παράσταση ακούς και ένα χειροκρότημα, σήμερα δεν ακούστηκε ούτε και αυτό. Αδελφοί μου ελάτε όλοι να δούμε τα λάθει μας, δεν είναι αργά, να μην τα ξανακάμουμε, να δώσουμε τα χέρια να ελευθερώσουμε το τόπο μας από τους τοκογλύφους κατακτητές και να τον ξανά στήσουμε από την αρχή, για να μπορούν τα παιδιά μας να αναπνέουν, το γλυκό αέρα της Ελευθερίας και να είναι περήφανα για μας και να μην ντρέπονται, όπως περήφανα ήταν τα παιδιά των αγωνιστών του Σαράντα και ντρέπονταν τα παιδιά των ανθρώπων που πήγαν με το κατακτητή. Ελάτε αδελφοί μου όλοι μαζί όχι κομμάτι κομμάτι να δώσουμε αγώνα για την Ελευθερία του τόπου μας, για να έχουμε, υγεία, παιδεία, δικαίωμα στην εργασία όλοι, σεβασμό προς τον συνάνθρωπος μας, δηλαδή όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν μια ευνομούμενη κοινωνία, μα πάνω από όλα την Αξιοπρέπεια μας.
Γόρτυνα 20/02/2013
Πατήρ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
