Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Σχεδόν όλες οι μέρες του χρόνου, είναι αφιερωμένες και σε κάποιο θεσμό. Η δεύτερη Κυριακή του Μαΐου, καταλαμβάνει ιδιαίτερη θέση, όπου έχει ορισθεί ως εορτή της Μητέρας. Θα ακουστούν πάλι περίτεχνες ομιλίες, θα γραφούν και θα διαβαστούν λογοτεχνικά κείμενα και άρθρα, θα σταλούν  κάρτες και υπέροχα ευωδιαστά λουλούδια.
Και μετά, όλα περιορίστηκαν στα πλαίσια μιας μέρας, ξεχωριστής μεν αλλά μίας ημέρας δε. Τις υπόλοιπες μέρες, τις περισσότερες φορές, δεν υπάρχει χρόνος για τιμή και σεβασμό προς τη μάνα, όσο θα έπρεπε ή σε πολλές περιπτώσεις τιμούμε τη μητέρα, με δάκρυα μάλιστα, όταν τη συνοδεύουμε στην τελευταία κατοικία της. Επειδή ότι και να πούμε και ότι και να γράψουμε είναι λίγο για τη μάνα. Αφιερώνω το παρακάτω ποίημα ως μικρή και ελάχιστη ένδειξη σεβασμού σε όλες τις μανάδες του κόσμου.

Γόρτυνα 11/05/12 ΠΑΤΗΡ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ    



"Η Μάνα", Γεώργιος Μαρτινέλλης

«Μάνα» κράζει το παιδάκι,
«Μάνα» ο νιος και «Μάνα» ο γέρος,
«Μάνα» ακούς σε κάθε μέρος,
α! τι όνομα γλυκό.

Τη χαρά σου και τη λύπη,
με τη μάνα τη μοιράζεις,
ποθητά την αγκαλιάζεις,
δεν της κρύβεις μυστικό.

Εις τον κόσμον άλλο πλάσμα,
δεν θα βρεις να σε μαντεύει,
σαν τη μάνα που λατρεύει,
σαν τη μάνα που πονεί.

Την υγειά της, τη ζωή της,
όλα η μάνα τ' αψηφάει,
για το τέκνο π' αγαπάει,
για το τέκνο που φιλεί.

Όπου τρέχεις, πάντα η μάνα,
με το νου σε συντροφεύει,
σε προσμένει, σε γυρεύει,
μ' ανυπόμονη καρδιά.

Κι αν σκληρός εσύ φαρμάκια,
την ποτίζεις την καημένη,
πάντα η μάνα σ' απανταίνει,
με τα ολόθερμα φιλιά.

Δυστυχής όποιος τη χάνει,
ο καημός είναι μεγάλος.
Σαν τη μάνα δεν είν' άλλος,
εις τον κόσμο θησαυρός.

Κι' όποιος μάνα πια δεν έχει,
«Μάνα» κράζει στ' όνειρό του.
Πάντα «Μάνα» στον καημό του,
είν' ο μόνος στεναγμός!